Είναι το πρώτο χωριό που αντικρίζει όποιος εισέρχεται στον Κόλπο του Μούδρου, γι’ αυτό και σύμφωνα με την παράδοση, η ονομασία προήλθε από τους λύχνους των σπιτιών, τους οποίους έβλεπαν οι ναυτικοί που εισέπλεαν νύχτα στον κόλπο.
Το 1865 κτίστηκε ο ενοριακός ναός του Αγίου Δημητρίου. Το 1905 με πρωτοβουλία μεταναστών από τις ΗΠΑ συγκεντρώθηκαν 456 δολάρια προς ανακαίνιση του ναού. Τελικά, το 1924 προστέθηκε εντυπωσιακός εξωτερικός νάρθηκας, με ενιαία λαξευτή λιθοδομή. Δυο λαξευτοί κίονες με περίτεχνα κιονόκρανα μάλλον ανήκουν σε αρχαιότερο ναό. Το σχολικό κτίριο ανεγέρθηκε το 1910 σε περίοπτη θέση. Στο χωριό υπάρχει και ανεμόμυλος που έχει ανακατασκευαστεί και δεσπόζει σε κοντινό λόφο στην άκρη του χωριού.
Από τα Λύχνα κατάγονταν ορισμένοι άνθρωποι που διακρίθηκαν στο δημόσιο βίο. Ο μέγας ευεργέτης της Λήμνου Νικόλαος Ντάλλης (1855-1933), ο οποίος πλούτισε στην Αίγυπτο και, ως το 1910 που χρεοκόπησε, υπήρξε κινητήριος μοχλός και πρόεδρος της Λημνιακής Αδελφότητας Αλεξανδρείας. Στο σχολείο των Λύχνων δώρισε 1,5 στρέμμα για να γίνει σχολικός κήπος. Ο δάσκαλος Χαράλαμπος Καραπαναγιώτης (1912-2006) που υπηρέτησε σε σχολεία της Θράκης, στο Βάρος, στο Μούδρο και στην Αθήνα. Στη διάρκεια της κατοχής υπήρξε συνεργάτης του αντιστασιακού λιμενάρχη και μάρτυρα Ιωάννη Αρβανιτάκη. Ο ιερεύς και δάσκαλος Παναγιώτης Κονταρίδης (1873-;) απόφοιτος σχολαρχείου της Σμύρνης. Υπηρέτησε στα Τσιμάνδρια (1903-04) και στην Πλάκα (1905-10)