Στο τοπικό ιδίωμα και σε κοινοτικά έγγραφα του 19ου αιώνα το χωριό αναφέρεται ως Βισίν (το 1856), Φσιν ή Ψιν (το), οι δε κάτοικοί του με αναγραμματισμό: Σφνάδες (οι). Έτσι, επικράτησε ο θηλυκός τύπος: Φισίνη (η) που με παρετυμολογία αποδόθηκε στο ρήμα φυσώ, επειδή στην περιοχή “φ’σα, σφνίζ’: σιφουνίζει, σηκώνει σιφούνια (κυκλώνες).
Κατά τη βυζαντινή εποχή προστάτης της Λήμνου ήταν ο Άγιος Αλέξανδρος, του οποίου το λείψανο φυλασσόταν στη Λήμνο ως το 1308. Όμως, τότε σε κάποια πειρατική επιδρομή εκλάπη το σκήνωμά του και μεταφέρθηκε στη Βενετία. Έκτοτε, η μνημόνευση του Αγ. Αλεξάνδρου ως πολιούχου της Λήμνου σταδιακά εξασθένησε.
Αγία Σοφία
Από το 1918 (ΦΕΚ 116 Α) που συστάθηκαν οι δήμοι και κοινότητες η Αγία Σοφία υπήρξε ανέκαθεν οικισμός της κοινότητας Φισίνης. Μαζί με τη Σκανδάλη αποτελούσαν τα Χωρία της Σκάλας από το ομώνυμο κοντινό μεσαιωνικό οχυρό και οι κάτοικοί τους αποκαλούνταν Σκαλιώτες.
Σε δύο θέσεις γύρω από το χωριό υπάρχουν χαλάσματα μεσαιωνικών εγκαταστάσεων. Ο Παρθενόμτος, δυτικά του χωριού, από όπου οι κάτοικοι μετοίκησαν στη Σκανδάλη και ο Αγιομάρνος, στα ανατολικά του χωριού, κοντά στην ακτή όπου εκτός από ερείπια κατοικιών διακρίνεται και χάλασμα εκκλησίας.
Στην περιφέρεια του χωριού ανήκει ο λόφος Παραδείσι (286 μ.) που δεσπόζει στη νοτιοανατολική Λήμνο. Στις πλαγιές του έχουν βρεθεί απολιθωμένοι κορμοί δέντρων, υπάρχουν βοσκοτόπια και μελισσότοποι, ενώ αφθονούν τα κουνέλια και οι πέρδικες. Γι’ αυτό μεγάλο τμήμα του έχει ανακηρυχθεί σε προστατευόμενη ζώνη θηραμάτων.